Dorpsgenoot Mireille bracht vrijmiddag een bezoekje aan de winkel, en had een zeer vermakelijk gesprek met Martha – misschien wel de trouwste klant van Henks.
Het is vrijdagmiddag 16.00 uur. Op naar Henks voor een interview met een willekeurige klant. Het duurt niet lang of Martha komt binnen met haar rollator. Een kleurrijke en vrolijke verschijning. Ik ken haar niet maar ze is overduidelijk een bekende van medewerker Meriam en vrijwilliger Jeanine die op dat moment in de winkel staan. Ik blijk met een heuse Baambrugse celebrity te maken te hebben, want als ik vraag of ik haar mag interviewen, wuift ze dat in eerste instantie weg. “Ik word al zo vaak geinterviewd! Ik sla deze even over hoor”.
“Ahh Martha, toe nou!” roept Jeanine van achter de broodmachine. “Je hebt altijd zulke mooie verhalen!”. Ze zet al haar overtuigingskracht in en koopt Martha uiteindelijk om met een ijsje.
Ik hobbel met Martha door de winkel. Een beetje slalommend langs de kratten die aan het eind van de dag de doorloop een beetje uitdagend maken. Maar Martha laat zich niet kisten. Zondag wordt ze 80, maar ze viert het niet. “Verjaardagen zijn voor kinderen. En bovendien komt mijn familie langs”. Ik wijs haar nog op de mogelijkheid van gratis taart bij Heel Baambrugge Bakt in het Dorpshuis die dag. “Klinkt goed, maar ik moet aan de lijn”. Ze wijst naar haar denkbeeldige zwemband. “Ik krijg een randje om m’n middel”.
Martha komt twee keer per dag naar Henks. Niet alleen voor de gezelligheid, maar ook voor de beweging. “Dit is mijn fysio!”. Ze doet tegelijkertijd de boodschappen voor haar buurvrouw tante Miep van 95. Ze is ontzettend blij met onze dorpswinkel. Vanwege het aanbod, de sfeer en de reuring. “Ik ben zo trots op al die mannen die dit belangeloos hebben verbouwd, en op al die vrijwilligers die iedere dag meedraaien. Ik dacht in het begin nog: hoe lang houden ze dat vol? Die zijn er natuurlijk na een paar maanden op uitgekeken, als de nieuwigheid er af is. Maar nee, niets van dit alles: ze zijn er allemaal nog. Henks is het kloppend en sociale hart van Baambrugge”. Net op dat moment komt Henk – the man himself – van achter uit de winkel gelopen. Martha begroet hem uitbundig. “Ik ken hier iedereen, dat is zo fijn.”
Gezellig kwetterend pakt ze een fles tomatensap van Schulp uit het schap. “Heerlijk vind ik deze. En vol kalium. Dat is goed voor ons oudjes”.
Door naar de nieuwe koeling. ”En kijk, al deze heerlijke kant-en-klaar maaltijden, dat is toch geweldig? Ik eet zelf nauwelijks vlees meer, maar moet je zien hoe mooi het er bij ligt. Echt kwaliteit. Ik denk dat veel dorpsgenoten hier heel blij mee zijn”. De bocht om naar het schap met koekjes. “Kijk eens wat een lekkere dingen. Ik begreep dat er wat kritiek was op het aanbod van zoetigheid. Maar het leven moet soms ook leuk zijn. Mijn devies is: geniet, maar met mate”.
Ik vermoed met een zoetekauw te maken te hebben want als ik haar vraag naar haar favoriete product in de winkel, aarzelt ze geen seconde en stevent ze af op het schap met de chocolade.
“Dit. Dit is echt het allerlekkerste wat ik mij kan bedenken! Deze reep van Tony Chocolonely.” Ze rolt met haar ogen van blijdschap. Jeanine, inmiddels klaar met het brood snijden, komt even polshoogte nemen. We praten samen nog even na over het geweldige assortiment aan Tony repen en dan is het alweer tijd voor afscheid. Maar niet voor lang. Want morgenochtend is Martha er weer.
