Nieuws Verhalen uit de winkel

“Iedereen die binnenkomt ken je van naam of gezicht”

Dorpsgenoot Mireille ging zaterdag kennismaken met onze vakkenvullers, en kreeg zelf spontaan zin om dozen uit te pakken en de winkel te spiegelen. Alleen een foto maken met de meiden, dat viel niet mee.

Het is een super zonnige zaterdagmiddag. Henks is dus echt de laatste plek waar ik op dit moment twee tieners verwacht. En toch zijn Hannah Wendrich (14) en Sophie Griffioen (16), in het dagelijkse leven hard bikkelende scholieren aan (verschillende) Spinoza Lycea, daar al een paar uur in de weer als vakkenvullers.

“Hiervoor werkte ik bij de PLUS in Abcoude. Toen ik hoorde dat ze hier ook mensen zochten, ben ik geswitcht. Ik woon hier om de hoek”, vertelt Hannah. Sophie had voor Henks vooral oppas-achtige klusjes gedaan. Maar sinds januari werkt ze op zaterdag bij Henks. “Fijn om wat bij te verdienen en jezelf tegelijkertijd nuttig te maken”, concludeert ze heel praktisch. “Je krijgt hier veel vrijheid om dingen zelf op te pakken. Ze zijn flexibel qua werktijden en eigen initiatief vinden ze fijn. Maar fouten maken mag ook, daar leer je van.”

Zelf werkte ik als zestienjarige, in een ander leven, in de vorige eeuw, ook op mijn vrije zaterdagen voor een extra zakcent. Dus ik heb gelijk een soft spot en bewondering voor deze twee bikkels.

Het leukst vinden ze de gezelligheid. “Iedereen die hier binnenkomt ken je, van naam of gezicht”, legt Hannah uit. “Dat is het fijne van zo’n kleine dorpswinkel, je maakt met iedereen een praatje.”

“We werken in verschillende shifts: ‘s ochtends vroeg of einde middag. We beginnen dan met vakkenvullen. We ruimen de kelder op, legen de dozen, slaan het karton plat en organiseren de boel op een logische manier”, vertelt Hannah. “Ik mag inmiddels ook achter de kassa”, vult Sophie aan. “En in de zomer mogen we ijs scheppen en soms brood snijden”.

Zouden ze het werken bij Henks aan vrienden aanraden? “Absoluut. Het is leuk en je leert veel.”

Gevraagd naar hun favoriete item uit de winkel, aarzelen ze geen seconde. “De pizza’s. Die zijn zo lekker!” Daar kan ik het alleen maar hartstochtelijk mee eens zijn, als Crosta & Mollica-fan van het eerste uur.

Nog een laatste foto voor mijn vertrek. Nou ja, tien foto’s. We proberen van alles, op verschillende plekken. Geen van de foto’s komt door de keuring. Ik moet bekennen: het licht van de spotjes was inderdaad niet erg flatterend. Ik geef zelfs even mijn iPhone uit handen voor een selfie, misschien werkt dat. “Je hebt hier wel te maken met tieners”, legt Sophie nog even uit. Ik begrijp het helemaal. En dus lopen we even naar buiten waar uiteindelijk de foto wordt gemaakt waar iedereen ‘prima’ mee is. Waarvan akte.

Je houd misschien ook van..